เมื่อรักเกือบไม่สมหวัง

“พี่เอื้อจะเลือกใครคะ”

ฟ้าประทาน

“ฝันรักพี่เอื้อ”

ทอฝัน

“...”

เอื้ออังกูร

“พี่เอื้อกับเธอ...หมายความว่ายังไง” นานนับนาทีกว่าจะเค้นเสียงผ่านลำคอตีบตันอย่างยากลำบาก มันขาดเครือเจือสั่นไหว สภาพของคนตรงหน้าก็ชัดเจนอยู่แล้วว่า ภายใต้เสื้อเชิ้ตตัวนั้นคือเรือนร่างเปลือยเปล่าของทอฝัน แต่ก็ยังหวังว่าคำตอบจะเปลี่ยน 

“เห็นแบบไหนก็แบบนั้น”

“อยู่ด้วยกันแล้วเหรอคะ”

“มาทำไม” เอื้ออังกูรไม่ตอบรับและไม่ปฏิเสธ ถามกลับด้วยน้ำเสียงเย็นชาเช่นเดียวกับสีหน้า ไม่อนาทรร้อนใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นแม้แต่น้อย

“ฟ้า...”

นั่นสิ เธอมาทำอะไร

ฟ้าประทานยืนเซ่อเหมือนคนโง่ รู้สึกเป็นคนนอกที่มารบกวนเวลาส่วนตัวของพวกเขา พลางทอดสายตามองที่ตรงนั้นซึ่งเคยเป็นของเธอมาก่อน พลันเกิดคำถามว่าทำไมเขาถึงไม่ร้อนรน ไม่มีแม้แต่คำอธิบายใด ๆ ทั้งสิ้น ก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเธอกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว ดังนั้นถ้าเขาจะพาทอฝันเข้ามาแทนที่ก็ไม่ผิดสักนิด เป็นเธอเองต่างหากที่มาอยู่ผิดที่ผิดทาง

เศษเสี้ยวความหวังอันน้อยนิดพังทลาย เธอมาจนสุดหนทางแล้วจริง ๆ

“...เอาคีย์การ์ดมาคืนค่ะ”

“แค่นี้ใช่ไหม”

คนใจสลายฝืนยิ้มปกปิดความเจ็บปวดในหัวใจ มือบางล้วงของอีกชิ้นออกมาจากกระเป๋าสะพาย เธอพกมันติดตัวตลอดเวลา

“ฟ้าคืนให้ค่ะ” แหวนหมั้นที่เคยอยู่บนนิ้วนางข้างซ้ายมาตลอดสองปีถูกส่งคืนให้ผู้เป็นเจ้าของ

ปึก!

ฟ้าประทานปาของในมือใส่แผงอกเปลือยเปล่า สบตากับเขาเพียงเสี้ยววินาทีแล้วหมุนตัวเดินจากมา แผ่นหลังบอบบางตั้งตรง หัวไหล่มนทั้งสองข้างปราศจากการสั่นสะท้าน เว้นเพียงการมองเห็นของเธอเท่านั้นที่พร่าเลือนเพราะถูกบดบังด้วยหยาดน้ำตา

หัวใจดวงนี้แหลกยับเยินไม่มีชิ้นดี แตกสลายอย่างสมบูรณ์ 

คำเตือน

ถาม : ดราม่ามากไหม ?

ตอบ : ไม่เท่าไหร่…มั้ง

ถาม : มีนอกกายนอกใจไหม ?

ตอบ : เอิ่ม…

ถาม : จบแฮปปี้ไหม ?

ตอบ : ตามชื่อเรื่องเลยจ้า

นิยายสไตล์หมึกทิพย์ หายหน้าไปนานไม่รู้ลืมกันหรือยัง ไรท์คิดถึงทุกคนน้าาา

ลงเป็นแนวทาง 60% (อัพไม่จบนะคะ)

ถ้าชอบเก็บเข้าชั้นให้ด้วยจ้า